Μνήμη χρυσόψαρου

Μέγα θάμα, τρεις μέρες, έλεγε η γιαγιά μου.

Η φράση αυτή βρίσκει αντίκρισμα παντού.

Σκεφτείτε τα μεγάλα σκάνδαλα, σκεφτείτε τις εταιρείες που κλείσανε, τους ανθρώπους που απολύθηκαν, σκεφτείτε οτιδήποτε πήρε δημοσιότητα σε ΜΜΕ αλλά και στο καφενείο του χωριού.

Σε τρεις μέρες, πάει, αυτό ήταν, ξεχάστηκε.

Τόσο κρατάει η μνήμη μας. Μνήμη χρυσόψαρου.

Η επικαιρότητα γίνεται βορά και «πουλάει» για δυο-τρεις μέρες το πολύ.

Μετά ψάχνουμε καινούριο νέο να σχολιάσουμε, να κουτσομπολέψουμε, να αισθανθούμε σημαντικοί ως φερέφωνα, να διαμαρτυρηθούμε για την αδικία, να κατέβουμε σε πορείες με πανό, να διεκδικήσουμε το δίκιο μας.

Τα θύματα της Μαρφίν ξεχάστηκαν, σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Η μικρή Μυρτώ που βιάστηκε στην Πάρο και έμεινε φυτό, επίσης.

Ο Κοσκωτάς, η Πολιτική άνοιξη του Σαμαρά, η Ντόρα, ο Βοσκόπουλος με τα χρέη του κλπ, κλπ.

Δεν θα μακρηγορήσω παραθέτοντας παραδείγματα της κατάντιας της χώρας των λωτοφάγων.

Το μόνο που θέλω να υπογραμμίσω είναι ότι το τραγικό σε όλα αυτά τα απολεσθέντα γεγονότα της μνήμης μας, είναι ότι ξεχνάμε και τις επιπτώσεις τους.

Έκλεισε η Κατσέλης, το διαβάσαμε όλοι.

Εντάξει, είπανε, λογικό και επόμενο με την κρίση, κρίμα που χάσανε τη δουλειά τους τόσοι άνθρωποι.

Πάμε παρακάτω.

Επαναλαμβάνω, έκλεισε η Κατσέλης και διαδώσαμε το νέο.

Πήραμε και το υποκριτικό δακρύβρεχτο ύφος της συμπεφωνημένης λύπησης που επιβάλλει ο ρόλος του συμπάσχοντος σε τέτοιες στιγμές (το ίδιο ισχύει και στις κηδείες γνωστών και όχι αγαπημένων προσώπων, όπου παρευρίσκεσαι και συμπάσχεις για το μισάωρο της κηδείας και μετά πας για τσίπουρα) και γυρίσαμε πλευρό.

Πάμε λοιπόν στο επόμενο χαμπέρι της δημοσιογραφίας της κατανάλωσης και φτου κι από την αρχή δάκρυα και οίκτος και συμπάθεια.

Μα είμαστε καλά;

Είμαστε καλά όταν ανερυθρίαστα προχωράμε στο επόμενο θέμα, λες και μιλήσαμε για το εσώρουχο της τηλεπαρουσιάστριας που φάνηκε στο φακό;

Τι θα πει έκλεισε η Κατσέλης και πάμε παρακάτω; Μόνο η ΕΡΤ πουλάει;

Δηλαδή, πρέπει να βγούνε οι απολυμένοι έξω στους δρόμους γυμνοί για να τους προσέξουν οι γκουρού της δημοσιογραφίας και οι κυβερνώντες; 

Γνωρίζω ότι η Κατσέλης έχει βεβαρημένο ιστορικό με σπατάλες, αλλά οι εργαζόμενοι ήταν που βάλανε πλάτη για να επιβιώσει η εταιρεία τα τρία τελευταία χρόνια.

Από 1.000 έμειναν 500, αντιμετώπισαν μεγάλες και συνεχείς καθυστερήσεις στη μισθοδοσία τους, έμειναν μέχρι και πέντε μήνες απλήρωτοι, παρείχαν μειωμένη εργασία για τρεις μήνες στις αρχές του 2013.

Τι χρωστούσαν αυτοί; Πόσες άλλες τέτοιες ανάλογες περιπτώσεις υπάρχουν;

Κλείσανε ολόκληρα σπίτια, κύριοι!

Νοικοκυριά θάφτηκαν στην αβεβαιότητα της ανεργίας και κανείς δεν θα ασχοληθεί πια μαζί τους, γιατί το νέο είναι πια παλιό και δεν πουλάει.

Είμαστε σοβαροί;

Μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές, μιλάμε για παρόν και μέλλον που θάφτηκε στο συρτάρι των μιντιάδων, αλλά και των πολιτικών εδράνων.

Και το πιο αισχρό από όλα, είναι ότι θάβεται και στο μυαλό των ανθρώπων που ακόμα έχουν δουλειά και πηγαίνουν κανονικά στην εργασία τους.

Τι να τους απασχολήσει αυτό;

Ευτυχώς, που δεν συμβαίνει στο δικό τους σπίτι.

Δεν πα’ να καίγεται το σπίτι του διπλανού;

Τέτοιοι είμαστε και ακόμα χειρότεροι. 

Ό,τι συμβαίνει έξω από την παράγκα μας, δεν μας αφορά διόλου.

Το ντόμινο, εξυπνούλη μου, ναι, εσύ, που παθαίνεις επιλεκτικό αλτσχάιμερ, νομίζεις ότι δεν θα σε αγγίξει;

Βάλε φωτιά σε ένα δάσος, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου και πίστευε ότι το δικό σου σπιτάκι που βρίσκεται στη μέση, δεν θα καεί. 

Κούνια που σε κούναγε…

πηγη: Ευη Μόραλη

eyedoll.gr