Κυριακή 12 Απριλίου 2015

Ήθη κι έθιμα του Πάσχα στη χώρα μας

Το Πάσχα μεγάλη αυτή γιορτή της Χριστιανοσύνης, γιορτάζεται με ξεχωριστό τρόπο σε κάθε γωνιά της χώρας και ιδιαίτερα σε ορισμένες περιοχές αναβιώνουν ήθη κι έθιμα που δίνουν ένα ιδιαίτερο "χρώμα" στην εορταστική αυτή περίοδο. Το «κάψιμο του Ιούδα», οι Αλογοδρομίες, οι Αυγομαχίες, η αναπαράσταση της Αποκαθήλωσης του Εσταυρωμένου και η Ανάσταση σε νεκροταφεία είναι ορισμένες μόνο από τις παραδόσεις που συνεχίζονται σε πόλεις και χωριά.


Πάσχα στην Κεντρική Μακεδονία

Στη Νέα Μεσημβρία Θεσσαλονίκης, τη Μεγάλη Παρασκευή, οι δύο Επιτάφιοι των ενοριών, μετά την περιφορά τους στους δρόμους, συναντώνται λίγο μετά τις 9 το βράδυ στα νεκροταφεία. Εκεί, οι κάτοικοι ανάβουν κεριά στα αγαπημένα τους πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή και «η νύχτα γίνεται μέρα» από το φως των κεριών.





Στις Σέρρες, τη Μεγάλη Παρασκευή, κατά την περιφορά του Επιταφίου αναβιώνει στη συνοικία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, το έθιμο «Αδώνια» Σύμφωνα με το τελετουργικό του εθίμου, όταν ο Επιτάφιος πλησιάζει, κάθε νοικοκυρά τοποθετεί στο κατώφλι του σπιτιού της ένα τραπεζάκι, πάνω στο οποίο έχει τοποθετήσει θυμίαμα και την εικόνα του Εσταυρωμένου, πλαισιωμένη από πασχαλιές και άλλα άνθη.

Επιπλέον, ετοιμάζεται ένα πιάτο με κριθάρι ή φακή, έθιμο που παραπέμπει στους «Αδώνιδος Κήπους». Οι «Αδώνιδος Κήποι» σύμφωνα με τη λαογραφική μας παράδοση, συμβολίζουν τη νιότη που χάνεται γρήγορα και άδικα, όπως και ο Άδωνις που πέθανε από δάγκωμα κάπρου. Στην αρχαιότητα, κατά την πρώτη μέρα του εθίμου γινόταν η αναπαράσταση της κηδείας του και τη δεύτερη μέρα η γιορτή για την ανάστασή του. Σήμερα, οι νοικοκυρές τοποθετούν τα όσπρια και το κριθάρι για να έχουν ευημερία, πλούσιες σοδειές και γεμάτο οικογενειακό τραπέζι.

Ήθη κι έθιμα του Πάσχα στη χώρα μας
Την Κυριακή του Πάσχα αναβιώνει στην Καστανούσα Κερκίνης του διευρυμένου δήμου Ηράκλειας, το ποντιακό πασχαλινό έθιμο «αυγομαχίες». Το έθιμο έχει τις ρίζες του στον Πόντο και συμβολίζει την Ανάσταση του Κυρίου και τη σύγκρουση του καλού με το κακό. Βασικός κανόνας του εθίμου είναι η χρησιμοποίηση μόνο αυγών κότας.

Στην Πέλλα, στο χωριό Μαργαρίτα, τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, πραγματοποιείται το τοπικό έθιμο Σπάσιμο των Αυγών και προσφέρονται στους επισκέπτες τοπικά παραδοσιακά εδέσματα.

Στην παραλία της Συκιάς, στη Χαλκιδική, διοργανώνεται την τρίτη ημέρα του Πάσχα Αλογοδρομίες στο δημοτικό κάμπινγκ «μύλοι». Οι Αλογοδρομίες είναι ένα έθιμο που έχει βαθιά τις ρίζες του στο χρόνο και αναβιώνει με επιτυχία τα τελευταία χρόνια.

Μετά την καθιερωμένη λειτουργία στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, παραδίδεται η εικόνα μαζί με ευχές από τον ιερέα στους ιππείς, οι οποίοι αναλαμβάνουν ένα είδος λιτανείας, μεταφέροντας την εικόνα από το παρεκκλήσι στο χώρο διεξαγωγής των Αλογοδρομιών.



Πάσχα στο Άγιον Όρος



Ο ήχος από το τάλαντο στην Αθωνική Πολιτεία, το Άγιο Όρος, καλεί μοναχούς και προσκυνητές στο Καθολικό για τις ακολουθίες της Μεγάλης εβδομάδας. Κάτω από το φως των κεριών, που δημιουργεί κατανυκτική ατμόσφαιρα, οι χοροί των ψαλτών και το τελετουργικό, που παραμένει αμετάβλητο αιώνες τώρα, ωθούν τον προσκυνητή να έρθει σε κοινωνία με τον Κύριο, να μετάσχει στο Θείο Δράμα, να έρθει κοντά στο μυστήριο του θανάτου, της Ανάστασης, της αιώνιας ζωής.

Το Πάσχα στο Άγιο Όρος δεν έχει βεγγαλικά, ψητό στη σούβλα και χορούς. Είναι ένα Πάσχα βαθιά μυστηριακό. Εδώ η Ανάσταση είναι ο θεμέλιος λίθος της μοναστηριακής ζωής.

Μετά τη κορύφωση των Παθών με τη Σταύρωση και το θανατο του Θεανθρώπου αρχίζουν οι ακολουθίες με τους μεγαλύτερους συμβολισμούς.

Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής μοναχοί και προσκυνητές γονατίζουν μπροστά στον Εσταυρωμένο. Κατεβάζουν τον νεκρό σώμα του Ιησού από το σταυρό. Το πορφυρό πανί με το σώμα του μεταφέρεται από τους μοναχούς στο τραπέζι, που συμβολίζει τον Άγιο Τάφο. Η ατμόσφαιρα είναι επιβλητική, καθώς το σκοτάδι μέσα στο Καθολικό σπάει μόνο από το λιγοστό φως των κεριών.

Ο Επιτάφιος εδώ δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνους που συναντά κανείς στις περιφορές της Μεγάλης Παρασκευής. Είναι απλός. Ένα χρυσοκέντητο πορφυρό πανί.

Μετά το τέλος της ακολουθίας οι μοναχοί στολίζουν με λουλούδια Επιτάφιο. Σαν τους μαθητές του Χριστού.

Λίγες ώρες αργότερα, το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής επιστρέφουν στο Καθολικό και ψέλνουν τα εγκώμια της μέρα γύρω από το νεκρό σώμα του Χριστού. Ένας ένας προσκυνούν αυτόν που κατέβηκε στον Άδη για να φέρει τη νέα ζωή.

Έξι μοναχοί παίρνουν στα χέρια τους τον Επιτάφιο, το χρυσοκέντητο, δηλαδή, πορφυρό πανί. Βγαίνουν από το Καθολικό για την περιφορά γύρω από τον ναό. Πριν ο Επιτάφιος επιστρέψει στο ναό οι μοναχοί τον κρατούν πάνω από την κύρια είσοδο. Ένας ένας οι μοναχοί και οι προσκυνητές περνούν από κάτω σαν να κατεβαίνουν μαζί με τον Ιησού στον Άδη. Ο θρήνος, όμως, κρατά λίγες ώρες.

Το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως έρχεται το πρωί το Μεγάλου Σαββάτου. Οι ιερείς φορούν ήδη λευκά άμφια, καθώς ο λίθος από τον τάφο του Ιησού έχει κυλιστεί. Η λειτουργία της πρώτης Αναστάσεως είναι χαρμόσυνη και ο ναός γεμίζει με βάγια και δάφνες που πετά ο ηγούμενος σε μοναχούς και προσκυνητές.

Η μέρα κυλά ήσυχα, ώσπου το σκότος να γίνει φως από το Αναστάσιμο φως που έρχεται και στο Όρος από τον Πανάγιο Τάφο.

Ο ηγούμενος μοιράζει σε όλους το φως μόλις ακούγεται το δεύτε λάβετε φως.

Το Χριστός Ανέστη ψέλνεται έξω από το Καθολικό υπό τους ήχους των ταλάντων που ηχούν χαρμόσυνα. Επιστρέφουν στο Καθολικό για να ολοκληρωθεί η λειτουργία. Το φιλί της αγάπης, που ανταλλάσουν φιλώντας ο καθένας έναν σταυρό και μια εικόνα στα χέρια του άλλου, δίνει τον νόημα της ενότητας της εκκλησίας.

Μετά την Ακολουθία της Αναστάσεως μοναχοί και προσκυνητές μετακινούνται την τράπεζα της μονής για το πρώτο μη νηστίσιμο γευμα μετά από νηστεία 40 ημερών.

Ψάρι χόρτα κρασί και κόκκινα αυγά βρίσκονται ήδη στα τραπέζια. Αμέσως μετά το πασχαλινό γεύμα οι μοναχοί και οι προσκυνητές επιστρέφουν στον ναό.

Στο τέλος της πρωινής Λειτουργίας πέρνουν από τα χερια του ηγούμενου ευλογία, ένα γλυκό και ένα κόκκινο αυγό.

Όμως,οι τελετουργίες του Πάσχα δεν τελειώνουν εδώ. Τη Δευτέρα του Πάσχα ξεκινά από το Πρωτάτο, τον τρίκλιτο βασιλικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις Καρυές, μια πολύωρη Πασχαλινή λιτανεία. Με τις εικόνες στα χέρια οι μοναχοί από το Πρωτάτα μετεκινούνται από κελί σε κελί, από σκήτη σε σκήτη και στις κοντινές Ιερές Μονές, όπου πραγματοποιούν σύντομες στάσεις.

Αν πάρει κανείς αυτές τις ημέρες το καραβάκι από την Ουρανούπολη για τη Δάφνη, θα ζήσει ένα Πάσχα εντελώς διαφορετικό. Το Περιβόλι της Παναγίας δεν έχει φολκλόρ, αλλά προσευχή σιωπή για τη σωτηρία του ανθρώπου. Γι αυτή τη σωτηρία που έγινε η Ανάσταση.



Έθιμα σε Ανατολική και Δυτική Μακεδονία



Τη Μεγάλη Παρασκευή, σε μία κατανυκτική ατμόσφαιρα, στη δημοτική κοινότητα Νέας Ηρακλίτσας του δήμου Παγγαίου στην Καβάλα, γίνεται η αποκαθήλωση του άχραντου σώματος του Ιησού Χριστού στο ύψωμα του παρεκκλησίου της Αγίας Μαρίνας, στην τοποθεσία «Νησάκι».

Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, στη Νέα Πέραμο, κατά την περιφορά του επιταφίου, οι κάτοικοι σε κάθε γειτονιά αναβιώνουν ένα πολύ παλιό έθιμο: καίνε από ένα ομοίωμα του Ιούδα τη στιγμή που η πομπή του επιταφίου περνάει από τους δρόμους.

Την τρίτη μέρα του Πάσχα, στην τοπική κοινότητα Ελευθερών Καβάλας αναβιώνουν τα παραδοσιακά «Μαζίδια». Οι πιστοί μεταφέρουν εν πομπή τα εικονίσματα από τη βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Ταξιάρχη, στα «Μαζίδια» όπου βρίσκεται το γραφικό εξωκλήσι των Αγίων Ραφήλ, Ειρήνης και Νικολάου. Στη συνέχεια, στην πλατεία του παλιού παραδοσιακού οικισμού στήνεται ένα μεγάλο γλέντι.

Τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, στη δημοτική κοινότητα Κρηνίδων του δήμου Καβάλας αναβιώνουν οι «αυγομαχίες». Μικροί και μεγάλοι, με ιδιαίτερη φροντίδα, παρουσιάζουν τα αυγά τους και ξεκινούν μια ιδιόμορφη μάχη τσουγκρίσματος. Νικητής είναι αυτός που θα έχει στην κατοχή του τα λιγότερα σπασμένα αυγά.

Στην Περιφερειακή Ενότητα Δράμας ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει η πομπική περιφορά της εικόνας της Αναστάσεως γύρω από το αγροτικό χωριό της Καλής Βρύσης την Πέμπτη της Διακαινησίμου, για προστασία του χωριού από κάθε κακό.

Την επόμενη ημέρα, Παρασκευή της Διακαινησίμου, εορτάζεται σε πολλές τοπικές κοινότητες η Ζωοδόχος Πηγή, όπου ο θρησκευτικός εορτασμός συνδυάζεται με αξιόλογες τοπικές πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Τέλος, το δικό της χαρακτήρα έχει η Δευτέρα του Θωμά στους Σιταγρούς, όπου οι εκεί εγκατεστημένοι Πόντιοι συνεχίζουν πανάρχαια έθιμα των κοιτίδων τους, όπως επισκέψεις στα μνήματα, με διανομή κόκκινων αβγών και γλυκισμάτων και με τραγούδια.

Στη Δυτική Μακεδονία, τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης, στα Δώδεκα Ευαγγέλια, οι γυναίκες φέρνουν κουλουράκια για τους ζωντανούς και μετά την εκκλησία τα μοιράζουν στον κόσμο.

Τη Μεγάλη Παρασκευή ξεχωρίζει η αναπαράσταση της Αποκαθήλωσης του Εσταυρωμένου, που γίνεται με εντυπωσιακό τρόπο, στο λόγο του «Γολγοθά» στο Δρυόβουνο της Κοζάνης.

Οι κάτοικοι της Κοζάνης κάνουν Ανάσταση στο νεκροταφείο του Αγίου Γεωργίου. Συγκεντρώνονται γύρω από το μνήμα του νεκρού τους και με αναμμένη τη λαμπάδα περιμένουν το «Χριστός Ανέστη», ενώ δεν ξεχνούν να αφήσουν ένα κόκκινο αυγό στο μνήμα για να «χορτάσει» το χαμένο μέλος της οικογένειας.



Η Λαμπρή στη Θεσσαλία



Η Λαμπρή είναι η γιορτή της ζωής για τους ανθρώπους του κάμπου, τους Καραγκούνηδες. Γι' αυτό αποτελούσε ξεχωριστή χαρά για εκείνον, που θα χτυπούσε πρώτος αναστάσιμα την καμπάνα, τα χαράματα.

Όπως αναφέρει σε σχετική, βραβευμένη με Α’ έπαινο από την Ακαδημία Αθηνών, εργασία του ο εκπαιδευτικός Ζήσης Τζιαμούρτας, το χτύπημα της καμπάνας λαμπριάτικα θα έφερνε γούρι για το σπίτι, τα ζώα, τα σπαρτά. Γύρω στις τρεις τα χαράματα, όλος ο κόσμος έτρεχε στην εκκλησία. Με το «δεύτε λάβετε φως» του παπά στην Ωραία Πύλη, έτρεχαν οι άνδρες για να πάρουν πρώτοι το φως, κάτι που θεωρούσαν καλό για την οικογένειά τους, καθώς θα είχαν πάντα την ευλογία του Αναστάντος Χριστού.

Έκαιγαν δε με το ίδιο φως την ουρά των ζώων, για να μη τα πιάνει οίστρος. Στη συνέχεια άρχιζαν οι ετοιμασίες για το ψήσιμο των αρνιών. Έβαζαν τα δεμάτια από κληματόβεργες στοίβα και τις άναβαν. Συνήθως δυο - τρία σπίτια έψηναν μαζί τ' αρνιά ρίχνοντας ντουφεκιές.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας ξαναπήγαιναν πάλι στην εκκλησία, για να παρακολουθήσουν την ακολουθία της Αγάπης. Μετά το τέλος της, όλοι πήγαιναν στο σεργιάνι, όπου παρακολουθούσαν τους πασχαλιάτικους χορούς, που χόρευαν οι Καραγκούνες, χαρωπά.

Όλα τα παραπάνω έθιμα ευνοούν την ευημερία της οικογένειας, όπως το αυγό ως πηγή της ζωής.

Πάσχα στις Κυκλάδες

Ξεχωριστό χρώμα και άρωμα έχουν οι ημέρες του Πάσχα στα νησιά των Κυκλάδων, στο γραφικότερο - για αρκετούς - νησιωτικό σύμπλεγμα των ελληνικών θαλασσών. 

Εκεί, όπου συνδυάζονται ο μπαρουτοπόλεμος της Μήλου με το βύθισμα του Επιταφίου στη θάλασσα, στην Τήνο, το κάψιμο του Ιούδα στη Μύκονο με την αναπαράσταση των Παθών στην Πάρο και τα χιλιάδες αναμμένα τενεκεδάκια στο χωριό Πύργος της Σαντορίνης, δημιουργώντας ένα μαγικό σκηνικό.

Τα αμέτρητα, παραδοσιακά, πασχαλινά έθιμα σε συνδυασμό με την κατανυκτική ατμόσφαιρα μετατρέπουν τις Κυκλάδες σε ιδανικό προορισμό. Άλλωστε, οι γιορτές του Πάσχα αποτελούν την έναρξη της τουριστικής περιόδου και τα νησιά αρχίζουν να υποδέχονται τους Έλληνες και ξένους επισκέπτες, τους οποίους θέλουν να “καλοπιάσουν” όχι μόνο με τα γαλανά νερά των θαλασσών αλλά με τα ήθη, τα έθιμα και τις ντόπιες γεύσεις.

Στην Ίο, τη Μεγάλη Παρασκευή, μετά την Αποκαθήλωση, οι νέοι του νησιού παίζουν τις “μπάλες”, ένα παιχνίδι με μικρές, σιδερένιες κόκκινες και πράσινες μπάλες. Κατά την περιφορά των Επιταφίων των δύο Ενοριών του νησιού τα εγκώμια ψάλλονται από χορωδίες γυναικών και κοριτσιών.

Την Κυριακή του Πάσχα, ο Δήμος Ιητών διοργανώνει γλέντι με αρνιά και κρασί, όπου όλοι - ντόπιοι κι επισκέπτες - είναι καλοδεχούμενοι, ενώ τη δεύτερη ημέρα ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ίου (Η Φοινίκη) αναβιώνει το παραδοσιακό έθιμο της Κούνιας. Νεαρά κορίτσια του νησιού, ντυμένα με παραδοσιακές στολές, στήνουν κούνιες στο κέντρο της Χώρας και τα παλικάρια τις κουνούν, ενώ οι κοπέλες τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια αγάπης.

Στη Φολέγανδρο, το Μεγάλο Σάββατο όλα τα σπίτια του νησιού είναι ανοιχτά για να δεχτούν την ευλογία της Παναγίας, της οποίας η περιφορά διαρκεί τρεις ημέρες. Την Κυριακή του Πάσχα, η εικόνα μεταφέρεται στη Χώρα και τα στενά του Κάστρου, με ομοβροντίες βεγγαλικών. Τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα, η εικόνα ευλογεί και τα σκάφη που βρίσκονται στο λιμάνι και αργά το βράδυ επιστρέφει στο μοναστήρι της Παναγίας, όπου παραμένει μέχρι το επόμενο Πάσχα.

Ήθη κι έθιμα του Πάσχα στη χώρα μας

Πάσχα στα Μετέωρα και την Καλαμπάκα

Με τον δικό της μοναδικό τρόπο γιορτάζει η περιοχή της Καλαμπάκας το Πάσχα. Τα μοναστήρια των Μετεώρων διαδραματίζουν ξεχωριστό τόνο, αναδεικνύοντας την πνευματική διάσταση της Ανάστασης του Κυρίου. Παράλληλα, έθιμα και γιορτές στη ευρύτερη περιοχή συνθέτουν ένα σκηνικό ιδανικό γι' αυτές τις ημέρες.

Και δεν είναι μόνο τα μοναστήρια των Μετεώρων. Είναι και τα υπόλοιπα (Σταγιάδων, Χρυσίνου, Σιαμάδων, Αγ. Θεοδώρων, Βυτουμά) που δίνουν πνευματική αίγλη σε ολόκληρη τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ο επισκέπτης της περιοχής έχει τη μοναδική ευκαιρία να "μεταλάβει" αυτής της πνευματικότητας που καταυγάζει αυτές τις άγιες μέρες τα Μετέωρα και τα άλλα μοναστήρια της περιοχής, αλλά και να νιώσει την τοπική φιλοξενία σ’ ένα φυσικό περιβάλλον των χρωμάτων και των αρωμάτων.



Πάσχα στην Πελοπόννησο



Μοναδικός είναι ο εορτασμός του Πάσχα στην Τσακωνιά, με το φαντασμαγορικό έθιμο να εκτοξεύονται, με το αναστάσιμο φως, εκατοντάδες πολύχρωμα αερόστατα από τον Τυρό και το Λεωνίδιο και να ταξιδεύουν πάνω από το Μυρτώο πέλαγος, φτάνοντας, όταν ο καιρός το επιτρέπει, ως την Ύδρα και τις Σπέτσες .

Στο Λεωνίδιο, η νύκτα της Αναστάσεως είναι η νύκτα των αεροστάτων. Με το «Χριστός Ανέστη» παίρνουν φωτιά οι «κολλημάρες» και τα αερόστατα απογειώνονται. Ανεβαίνουν ψηλά και, για 30 με 40 λεπτά, κεντούν τον ουρανό της ανοιξιάτικης αναστάσιμης νύκτας.

Το θέαμα είναι μοναδικό όταν καίγεται κάποιο αερόστατο από υπερβολικά μεγάλη «κολλημάρα» ή από πολύ πετρέλαιο, η αγωνία κορυφώνεται γιατί οι ανταγωνιστές από τις άλλες ενορίες κρατούν λογαριασμό αποτυχιών, για να πυροδοτήσουν τα πειράγματα το πρωί της Κυριακής του Πάσχα.

Την Κυριακή του Πάσχα οι παραδοσιακές σούβλες με τα αρνιά και τα κοκορέτσια παίρνουν θέση στον κήπο του δημαρχείου, όπου γλεντούν μαζί, ντόπιοι κι επισκέπτες. Η ακολουθία της Αγάπης τελείται το απόγευμα, στην πλατεία 25ης Μαρτίου και το Ευαγγέλιο διαβάζεται και στην τσακώνικη διάλεκτο, ενώ αμέσως μετά χορεύουν τον μοναδικό τσακώνικο χορό.

Στον Τυρό, τη Μεγάλη Παρασκευή, η περιφορά των δύο επιτάφιων γίνεται στην παραλία, με τη συνοδεία των ψαροκάικων. Την Ανάσταση, σε όλες τις ενορίες του χωριού οι Τσάκωνες μπουρλοτιέρηδες φωτίζουν τον αναστάσιμο ουρανό με εκατοντάδες πυροτεχνήματα και αερόστατα.

Στην ενορία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, στο λιμάνι, θα γίνει το κάψιμο του Ιούδα μέσα στη θάλασσα από τους Τσάκωνες πυρπολητές, ενώ στην ενορία της Αγίας Μαρίνας θα γίνει το κάψιμο του αφανού.

Την Κυριακή του Πάσχα η τελετή της Αγάπης τελείται στην πλατεία του χωριού και η ανάγνωση του Ευαγγελίου γίνεται και εδώ στην τσακώνικη διάλεκτο. Αμέσως μετά, ξεκινά παραδοσιακό τσακώνικο γλέντι με σούβλες, ντόπιο κρασί και βέβαια χορεύουν τον ιστορικό τσακώνικο χορό.

Την Κυριακή του Πάσχα, αναβιώνει στην Καλαμάτα το έθιμο του σαϊτοπόλεμου.

Πρόκειται για ένα λαοφιλές ξεχωριστό τοπικό έθιμο, του οποίου οι ρίζες βρίσκονται αρκετά πίσω στον χρόνο, στους απελευθερωτικούς αγώνες του 1821.

Οι συμμετέχοντες -αρκετοί από αυτούς ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές- οπλισμένοι, με σαΐτες που έχουν κατασκευάσει μόνοι τους από χαρτονένιους σωλήνες γεμισμένους μπαρούτι, αρχίζουν την εκτόξευση και "ξεσηκώνουν" το πλήθος που παρακολουθεί.

Τα ‘'μπουλούκια'' -όπως ονομάζονται οι ομάδες των σαϊτολόγων- αναβιώνουν το έθιμο που δίνει έμφαση στην εφευρετικότητα των Ελλήνων και θυμίζει τον ηρωισμό τους επί Τουρκοκρατίας.

Σύμφωνα με τον θρύλο, οι Μεσσήνιοι χρησιμοποίησαν σαΐτες γεμάτες εκρηκτικά και αναχαίτισαν το ιππικό των Τούρκων, αποδεικνύοντας ότι η νίκη σε μια μάχη δεν αποκτιέται μόνο μέσα από την αριθμητική υπεροχή.



Πάσχα στα "Ιεροσόλυμα του Αιγαίου"



Σε ποια περιοχή της Ελλάδας μπορεί να κάνει κάποιος τη "δεύτερη Ανάσταση", ακούγοντας το Ευαγγέλιο να διαβάζεται στα ιταλικά, τα γαλλικά, τα ρώσικα, τα αγγλικά, τα γερμανικά, τα σέρβικα και τα αρχαία ομηρικά ελληνικά; Στην ίδια περιοχή, όπου οι πιστοί μπορούν να παρακολουθήσουν τις λειτουργίες σ' ένα ξωκλήσι, χτισμένο στη σπηλιά όπου ασκήτευε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης!

Ο λόγος για την Πάτμο, το νησί όπου ο Ιωάννης έγραψε την Αποκάλυψη. Τα έθιμα που δίνουν στο Πάσχα της Πάτμου τον τόσο ιδιαίτερο χαρακτήρα του αρχίζουν να κορυφώνονται από σήμερα, Μ.Πέμπτη, με την τελετή του Νιπτήρα: πρόκειται για αναπαράσταση του μυστικού δείπνου, στη διάρκεια της οποίας ο Ηγούμενος πλένει τα πόδια 12 μοναχών, που κάθονται γύρω από μια εξέδρα, όπως έκανε ο Ιησούς με τους μαθητές του.

Τη Μ. Παρασκευή, στο Μοναστήρι του Αγίου Θεολόγου γίνεται η αναπαράσταση της Αποκαθήλωσης και, από τη βράδυ της ίδιας ημέρας, οι Επιτάφιοι από τις εκκλησίες του νησιού διασχίζουν τα καλντερίμια και συναντιούνται στις κεντρικές πλατείες. Στα ιδιαίτερα έθιμα του νησιού περιλαμβάνεται και η δεύτερη ανάσταση στο Μοναστήρι της Πάτμου, όπου το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα το Ευαγγέλιο διαβάζεται στις γλώσσες που προαναφέρθηκαν.



Πάσχα στην Χίο



Οι εορταστικές εκδηλώσεις στην Χίο έχουν μια ιδιαίτερη λαμπρότητα, με πιο χαρακτηριστικό το έθιμο του ρουκετοπόλεμου στο χωριό Βροντάδος. Το ετοιμοπόλεμο χωριό εδώ και χρόνια πρωταγωνιστεί στα δρώμενα του νησιού με ένα έθιμο παλιό όσο και η ναυτική παράδοση του νησιού. Από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας ακόμα κρατάει αυτός ο ιδιότυπος «πόλεμος» μεταξύ των ενοριτών της Παναγίας της Ερειθιανής και του Αγίου Μάρκου. Οι χιλιάδες ρουκέτες που εκτοξεύονται το βράδυ της Ανάστασης κάνουν τη νύχτα μέρα και προσφέρουν ένα εντυπωσιακό θέαμα.

Στόχος είναι ο τρούλος και το έμβλημα του Αγίου Μάρκου από τη μια και το ρολόι της Παναγίας της Ερειθανής από την άλλη. Η προετοιμασία κρατάει μήνες ολόκληρους με τους νεότερους να ετοιμάζουν το εκρηκτικό μείγμα από κάρβουνο, νίτρο και θειάφι. Οι αυτοσχέδιες ρουκέτες στήνονται σε ξύλινες βάσεις και το σφύριγμα μιας κόρνας δίνει το σύνθημα για την έναρξη των «εχθροπραξιών». Ακολουθεί προσωρινή «παύση πυρός» για να προσέλθουν οι πιστοί στην Εκκλησία. Μόλις ακουστεί το «Χριστός Ανέστη», μια καταιγίδα φωτιάς ξεσπάει ανάμεσα στις ενορίες. Το μοναδικό αυτό θέαμα προσελκύει κάθε χρόνο χιλιάδες ντόπιους και τουρίστες, καθώς είναι μοναδικό σε όλο τον κόσμο.



Πάσχα στη Σάμο



Στον Μαραθόκαμπο της Σάμου, την Κυριακή του Πάσχα, εδώ και κοντά 100 χρόνια διατηρείται το έθιμο των "Τουφεκιών". Κάποιοι μάλιστα το συνδέουν και με την επανάσταση του 1821. Στις μέρες μας, οι κάτοικοι προσπαθούν κάθε χρονιά να προσφέρουν και εντυπωσιακότερο θέαμα, προσελκύοντας επισκέπτες από όλη την Ελλάδα και τον κόσμο.  Για το έθιμο αυτό ο κόσμος προετοιμάζεται μήνες πριν. Συγκεντρώνουν τα υλικά τους και σιγά - σιγά κατασκευάζουν απίστευτο αριθμό "εκτοξευτήρων - Τουφεκιών". Κάθε ενορία έχει στην συλλογή της 1600 - 2000 "Τουφέκια". Τα τοποθετούν στο χώμα με προσανατολισμό τα απέναντι βουνά - για λόγους ασφαλείας - και η κάθε ενορία παρουσιάζει το δικό της θέαμα. Την Κυριακή του Πάσχα μετά την μεσημεριανή περιφορά των Αναστάσεων, όλες οι ενορίες συναντιούνται σε προκαθορισμένο σημείο και η κάθε μια στην σειρά της ξεκινά τις "Τουφεκιές". Στόχος είναι να παρουσιάσουν το πλέον πολύβουο και καπνογόνο θέαμα. Έτσι ανακηρύσσεται και ο νικητής. Όταν τελειώσει η διαδικασία όλοι μαζί γιορτάζουν με αυγά, κουλούρια και παραδοσιακό Σαμιώτικο κρασί.



Πάσχα στην Κέρκυρα



Με το σήμα της πρώτης Ανάστασης στις 12μμ, οι κάτοικοι της Κέρκυρας πετούν τεράστια κανάτια γεμάτα νερό – τους μπότηδες – από τα μπαλκόνια τους. Οι μπότηδες είναι τα πήλινα κανάτια με στενό στόμιο και δυο χερούλια στο πλάι για τη μεταφορά τους. Τα μπαλκόνια είναι στολισμένα και οι κάτοικοι δένουν στους μπότηδες κόκκινες κορδέλες – το κόκκινο είναι το χρώμα της Κέρκυρας.

Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας συγκλονιστικής ατμόσφαιρας, την οποία επιτείνουν οι βροντεροί κανονιοβολισμοί από το φρούριο την ώρα που σκάνε στα πλακόστρωτα καντούνια οι γεμάτοι μπότηδες ενώ ηχεί η μουσική που ξεχύνεται από τα πνευστά των 18 Φιλαρμονικών της πόλης αλλά και τα χειροκροτήματα και τις κραυγές χαράς των παρευρισκομένων, γηγενών αλλά και εκατοντάδων τουριστών, οι περισσότεροι από τους οποίους έρχονται και ξανάρχονται, πιστοί στο ραντεβού τους το Μεγάλο Σάββατο στα καντούνια της παλιάς πόλης. Η “θορυβώδης” Ανάσταση δε σταματά εδώ. Με το σπάσιμο των σταμνών ξεκινούν οι καμπάνες της πόλης να μεταδίδουν το χαρμόσυνο μήνυμα. Η μία μετά την άλλη, οι καμπάνες, σαν μια αδιάσπαστη αλυσίδα, φέρνουν το μήνυμα και στο μικρότερο χωριό.





Πασχαλινά έθιμα, χτες και σήμερα



Για τους περισσότερους χριστιανούς είναι η σημαντικότερη γιορτή, για την εκκλησία ο θεμέλιος λίθος της πίστης στην αιώνια ζωή, για τους ερευνητές η βάση γύρω από την οποία πλέκονται όλες οι γιορτές του χρόνου. Γεγονός πάντως είναι ότι το Πάσχα, η Λαμπρή κατά το ελληνικότερο, είναι η πιο ελπιδοφόρα ημέρα του χρόνου. Ίσως γι' αυτό και φέτος, που τα πράγματα δεν είναι και τόσο ευοίωνα για τη χώρα, να αποκτά και περισσότερο νόημα ο εορτασμός του.

"Ο κύκλος του Πάσχα καλύπτει όλο το έτος και τις γιορτές. Με αφετηρία την ημερομηνία της Ανάστασης του Χριστού, η οποία προσδιορίζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, μπορεί να καλύψει κατά κάποιο τρόπο όλο το έτος", δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Ευάγγελος Καραμανές, ερευνητής του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών.

Και εξηγεί τον λόγο: "Επτά βδομάδες νωρίτερα έχουμε τη Σαρακοστή, την περίοδο νηστείας και προετοιμασίας που αρχίζει την Καθαρά Δευτέρα και διαρκεί μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα. Επτά βδομάδες μετά το Πάσχα έχουμε την Πεντηκοστή, τη γενέθλια ημέρα της χριστιανικής εκκλησίας. Αμέσως μετά, την πρώτη Κυριακή έχουμε τη γιορτή των Αγίων Πάντων και 34 Κυριακές μετά κάποιο συγκεκριμένο γεγονός από τη ζωή του Χριστού".

Γύρω από αυτό το εορτολόγιο πλέκονται τα έθιμα και οι πρακτικές, πολλές από τις οποίες έχουν τις ρίζες τους σε προχριστιανικά έθιμα και λαϊκά δρώμενα. Πρόκειται για έθιμα με χαρακτήρα λατρευτικό, εξαγνιστικό αλλά και αποτρεπτικό του κακού, που απειλεί τη βλάστηση και την παραγωγή. Τέτοια είναι τα λαϊκά δρώμενα αναπαράστασης θανάτου και ανάστασης, όπως ο Ζαφείρης στην Ήπειρο, οι Κήποι του Άδωνη, οι τελετουργικοί χοροί του Πάσχα και του Αγίου Γεωργίου, οι Κούνιες κ.α.

Λαζαρίτικα και Κήποι του Άδωνη

Πλησιάζοντας χρονικά το Πάσχα έχουμε το τριήμερο του Λαζάρου και των Βαΐων, που προετοιμάζει για το Πάθος του Χριστού, την Κάθοδο στον Άδη αλλά και την εκ νεκρών Ανάσταση. Παιδιά με στολισμένα καλαθάκια γυρνάνε στα σπίτια και τραγουδάνε τα λαζαρίτικα άσματα, όπως αυτό που λέει: "Ήρθε ο Λάζαρος ήρθαν τα βάγια, ήρθε η Κυριακή που τρώνε τα ψάρια". Τραγούδια που αναφέρονται σε μια Ανάσταση, προαναγγέλλοντας αυτό που πρόκειται να συμβεί. Στην Κύπρο, επίσης, γίνεται η αναπαράσταση της νεκρανάστασης του Λαζάρου.

"Πρόκειται για προχριστιανικά έθιμα;", ρωτήσαμε τον ερευνητή του Κέντρου Λαογραφίας. "Τα έθιμα αυτά αφορούν ένα νέο εορτολόγιο", μας απάντησε, "αλλά γνωρίζουμε ότι υπήρχαν πρακτικές σε προχριστιανικά χρόνια με το σχήμα του θανάτου και της ανάστασης. Όπως η λατρεία του Άδωνη και οι τελετές προς τιμήν του, τα Αδώνια".

Ο Άδωνης ήταν ο όμορφος νέος που αγάπησε η Αφροδίτη και η Περσεφόνη. Τον διεκδίκησαν και οι δύο, αλλά τον κέρδισε η Αφροδίτη κατά το περισσότερο, αφού η Περσεφόνη τον απέκτησε μόνο για το ένα τρίτο του χρόνου. Τα "Αδώνια" ήταν γιορτή αφιερωμένη στον Άδωνη, που γινόταν κάθε άνοιξη ή καλοκαίρι. Κατά τη διάρκειά της, γυναίκες πενθηφορεμένες, τοποθετούσαν πάνω σε νεκρικό κρεβάτι ομοιώματα του θεού, περιβαλλόμενα από άνθη, κλαδιά, καρπούς, λιβάνια και θυμιάματα. Την ίδια στιγμή φύτευαν μέσα σε γλάστρες σπόρους από φυτά που αναπτύσσονταν και μαραίνονταν γρήγορα, όπως οι φακές.

Μόλις έβγαιναν τα φυτά τα ανέβαζαν στις στέγες των σπιτιών, φτιάχνοντας τους "Κήπους του Άδωνη". Στη συνέχεια, μοιρολογώντας, περιέφεραν τα ομοιώματα στους δρόμους, τα οποία έριχναν, μαζί με τους "Κήπους", σε πηγές ή ποτάμια. Την επόμενη μέρα γιόρταζαν την ανάσταση του θεού.

"Πρόκειται για ένα σχήμα με πολύ μακρά παρουσία, όχι μόνο στον ελληνικό αλλά και στον ευρύτερο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Οι φακές των 'Κήπων του Άδωνη', που τοποθετούνταν δίπλα σε εικονίσματα, αλλά και στο κατώφλι της εξώπορτας του σπιτιού, είναι ένα έθιμο που διατηρείται ακόμα και σήμερα τη Μεγάλη Βδομάδα στην Ελλάδα, κυρίως στη Μακεδονία", δήλωσε ο κ. Καραμανές.

Έθιμα της Μεγάλης Εβδομάδας

Όσο πλησιάζουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα, η νηστεία εντείνεται. Συχνά, τις τρεις πρώτες μέρες οι πιστοί δεν κατανάλωναν ούτε νερό και λάδι, ενώ τη Μεγάλη Παρασκευή μπορεί να μη έτρωγαν και τίποτα. Από τη Μεγάλη Τετάρτη αρχίζουν να γίνονται πιο έντονα τα νεοελληνικά έθιμα, όπως το έθιμο του Ευχελαίου.

"Στην Αθήνα κυρίως, αλλά και αλλού, υπήρχε το έθιμο της ανανέωσης της ζύμης του ψωμιού", μας πληροφορεί ο κ. Καραμανές. Και συμπληρώνει: "Πίστευαν ότι το ψωμί χάνει τη δύναμή του και χρειάζεται ανανέωση. Έτσι, εκτός από το Ευχέλαιο στην Εκκλησία, ο παπάς ευλογούσε τη νέα ζύμη για να αποκτήσει καινούργια δύναμη. Υπάρχει μια σκέψη μαγική στην ουσία".

Και μας εξηγεί τον λόγο. "Σύμφωνα με το έθιμο, στην Αθήνα κυρίως, η διακόνισσα πήγαινε από σπίτι σε σπίτι, μάζευε το αλεύρι, το ζύμωνε χωρίς προζύμι και στη συνέχεια ο παπάς ακούμπαγε πάνω τον σταυρό με το τίμιο ξύλο και το ζυμάρι ανέβαινε. Ήταν μια έναρξη, μια απαρχή. Και σε άλλες περιοχές καταγράφεται ανάλογη συνήθεια. Στην Κρήτη αυτό γινόταν τη Μεγάλη Παρασκευή. Όταν ο παπάς διάβαζε το πρώτο ευαγγέλιο, λέγανε ότι 'καινουργιώνεται το προζύμι'. Με αυτό ζύμωναν επίσης τα κουλούρια του Πάσχα, άλλο ένα έθιμο το οποίο αρχίζει τη Μεγάλη Πέμπτη, που έχουμε πιο πλούσια εθιμολογία", μας εξηγεί.

Κι ερχόμαστε στην Κοκκινοπέμπτη που βάφουν τα αυγά. Το αυγό, σύμβολο όχι μόνο χριστιανικό αλλά και παγκόσμιο, συμβολίζει την αναγέννηση της ζωής. Γύρω από αυτό πλέκονται πολλές πρακτικές και δοξασίες. Για παράδειγμα, το πρώτο αυγό, που πρόσεχαν να είναι από μαύρη κότα, το έβαζαν στο εικονοστάσι, όπου παρέμενε όλο το έτος ή ακόμα και για επτά χρόνια. Ο κρόκος του, που γινόταν σκληρός σαν κεχριμπάρι, αποκτούσε ιδιότητες φυλακτού για τις έγκυες γυναίκες ώστε να μην αποβάλλουν, γι' αυτό λεγόταν "κρατητήρας".

Πολλές φορές τα κόκκινα αυγά της Μεγάλης Πέμπτης πίστευαν ότι έχουν ιδιαίτερη δύναμη γι' αυτό έβαζαν τα τσόφλια τους στους κήπους, στα δέντρα και στα χωράφια για να βοηθήσουν την ανάπτυξή τους. Ή έθαβαν το πρώτο αυγό στην πρώτη αυλακιά όταν άρχιζαν να σπέρνουν. Το κόκκινο χρώμα προερχόταν από φυτικές μπογιές, όπως φύλλα από κρεμμύδια ή θάμνους σαν το ριζάρι. Κατόπιν τα κεντούσαν ή τα ζωγράφιζαν με φύλλα, ζυμάρι ή λιωμένο κερί.

"Το κόκκινο χρώμα παραπέμπει και στο αίμα του Χριστού, αλλά και στη χαρά της Ανάστασης. Επίσης, πίστευαν ότι είναι αποτρεπτικό του κακού. Γι' αυτό σε πολλές περιοχές κρεμούν κόκκινα υφάσματα στα μπαλκόνια", μας δηλώνει ο ερευνητής του Κέντρου Λαογραφίας.

Τη Μεγάλη Πέμπτη ζυμώνουν επίσης τα ψωμιά της Λαμπρής και τα κουλουράκια, τις κουτσούνες, που τις πλάθουν με λάδι, αμύγδαλο, γλυκάνισο και άλλα υλικά, ενώ οι νονοί στέλνουν τις λαμπάδες στους βαπτιστικούς. Και φυσικά το βράδυ στολίζουν τον Επιτάφιο με λουλούδια, γίνεται το μοιρολόι της Παναγιάς και συχνά ανάβουν φωτιές, κυρίως στη νότια Ελλάδα και τη Ρόδο.

Επιτάφιος και Ανάσταση

Η Μεγάλη Παρασκευή ήταν ημέρα απόλυτης αργίας, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν γινόταν καμιά εργασία, εντός και εκτός σπιτιού. Σε ορισμένες περιοχές, όπως στην Κορώνη, συνέπασχαν με τον Χριστό πίνοντας τρεις γουλιές ξύδι. Σε άλλες, όπως στην Κρήτη και τη Λέσβο, άναβαν φωτιές, καίγοντας ομοιώματα του Ιούδα, έθιμο που διατηρείται ακόμα και σήμερα. Όπως για παράδειγμα στην Αμοργό, όπου το κάψιμο του Ιούδα συμβαίνει μετά το Πάσχα.

Το Μεγάλο Σάββατο στολίζουν τον ναό με κλαδιά και φύλλα δάφνης, ενώ σε πολλά μέρη το μεσημέρι έχουμε την πρώτη Ανάσταση. Με το "Ανάστα ο Θεός" σκορπιούνται τα δαφνόφυλλα, ενώ βαράνε οι καμπάνες, οι πιστοί χτυπούν τα πόδια τους στο στασίδι, πυροβολούν, γενικά κάνουν θόρυβο για να διώξουν τον θάνατο.

Θόρυβος με βαρελότα και καμπάνες γίνεται και το βράδυ της Ανάστασης, μετά το "Χριστός Ανέστη", οπότε τσουγκρίζουν τα αυγά, ενώ σε διάφορα μέρη της Ελλάδας σπάνε τσουκάλια. Για παράδειγμα, στη Ζάκυνθο και την Κέρκυρα ρίχνουν αγγεία από τα παράθυρα. Στην Κέρκυρα, επίσης, γεμίζουν ένα δοχείο με νερό, το στολίζουν με πρασινάδες και λουλούδια και ζητούν από τους περαστικούς να ρίξουν μέσα ένα νόμισμα.

"Μετά την Ανάσταση έχουμε το έθιμο της μαγειρίτσας ή του τσορβά, όπως το λένε σε πολλά μέρη. Είναι ένα πιάτο που έχει ενδιαφέρον και από διατροφολογική άποψη", μας λέει ο κ. Καραμανές. Με χορταρικά φτιαγμένο, ο τσορβάς, ήταν ό,τι έπρεπε για το στομάχι, που είχε να δεχτεί τροφή ζωικής προέλευσης πολύ καιρό. Στην Αμοργό μάλιστα αντί για μαγειρίτσα έτρωγαν πατσά, αυγά και μυζήθρα.

Το Πάσχα

Το Πάσχα έχουμε το σούβλισμα -ή το ψήσιμο- του αρνιού ή κατσικιού, που διαλεγόταν από τα οικόσιτα. Σε πολλές περιοχές, πριν σφάξουν το ζώο, το τιμούσαν ιδιαίτερα, στολίζοντάς το με κόκκινη κορδέλα ή βάφοντάς το με κόκκινη μπογιά από τα αυγά.

"Στο παραδοσιακό πλαίσιο είχαν πολύ μεγαλύτερο σεβασμό προς τα ζώα και προς τη φύση, από ό,τι σήμερα. Και παρόλο που τα έσφαζαν, το έκαναν με τελετουργικό τρόπο. Επίσης, η κατανάλωση κρέατος, σε αντίθεση με τώρα, ήταν σπάνια. Η κρεατοφαγία γινόταν σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Ο χαρακτηριστικός οβελίας, αυτό που έχει ταυτιστεί τα σύγχρονα χρόνια με το Πάσχα, κυρίως μέσω των ΜΜΕ, δεν επικρατούσε σε όλη τη χώρα. Ήταν χαρακτηριστικό κυρίως της ηπειρωτικής Ελλάδας. Σε άλλες περιοχές, στο Αιγαίο ή τη Μικρά Ασία, το κρέας το έκαναν ψητό. Ακόμα έτσι γίνεται", μας ενημέρωσε ο ερευνητής.

Την ημέρα του Πάσχα έχουμε τη Δεύτερη Ανάσταση, την αγάπη ή διπλανάσταση, όπως λεγόταν, που γινόταν το απομεσήμερο της Κυριακής. Παλιότερα, τότε γινόταν και η ευλόγηση του νωπού τυριού και γενικά των γαλακτοκομικών προϊόντων. Στη συνέχεια ακολουθούσαν τελετουργικοί χοροί γύρω από την εκκλησία, με τον ιερέα να ανοίγει τον χορό, ενώ επισκέπτονταν και το νεκροταφείο, όπου χόρευαν γύρω από τους τάφους.

Άλλη σημαντική εκδήλωση ήταν τα παιχνίδια και τα αγωνίσματα, όπως το πήδημα, το τρέξιμο, το λιθάρι κ.α. Χαρακτηριστικές ήταν επίσης οι κούνιες, που έστηναν με σκοινί στην ύπαιθρο και στις οποίες κουνιόνταν όλοι, μια πρακτική για να απομακρύνονται τις αρρώστιες. Για τον ίδιο λόγο ζυγίζονταν και σε ζυγαριές. "Έκαναν δηλαδή κατά κάποιο τρόπο έναν έλεγχο της υγείας τους", κατέληξε ο συνομιλητής μας.

Τα πασχαλινά αυγά

Αυγομαχίες


Οι αυγομάχοι έχουν λάβει θέσεις και έχουν στη "φαρέτρα" τους είκοσι αυγά ο καθένας. Τα μάζευαν προσεκτικά όλο τον χρόνο, δοκιμάζοντάς τα για τις αντοχές τους και τα φύλασσαν στο ψυγείο ώστε να είναι έτοιμα να βαφτούν κόκκινα τη Μεγάλη Πέμπτη και να συμμετάσχουν στον επίσημο διαγωνισμό τη δεύτερη μέρα του Πάσχα. Η μάχη ξεκινά στην εξέδρα, όπου κάθονται αντικρυστά δύο αυγομάχοι. Όποιος μείνει τελευταίος με ένα αυγό είναι νικητής. Οι συμμετέχοντες είναι δεκάδες, ενώ στη διαδικασία μπορεί να λάβει μέρος όποιος το επιθυμεί. Το ενδιαφέρον, μάλιστα, είναι τόσο μεγάλο που διοργανώνεται και ξεχωριστός διαγωνισμός για παιδιά – αυγομάχους.

Όλα αυτά συμβαίνουν στον Άνω Άγιο Ιωάννη Πιερίας, αλλά και σε κάθε άλλη περιοχή της χώρας, όπου δραστηριοποιούνται ποντιακοί σύλλογοι, καθώς το έθιμο της αυγομαχίας κατάγεται από τις πατρίδες του ποντιακού ελληνισμού. “Με την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922, οι πρόσφυγες έφεραν μαζί τους το έθιμο που αναπτύχθηκε ευρύτατα και διαδόθηκε γρήγορα πιθανότατα λόγω του διαγωνιστικού του χαρακτήρα” εξηγεί στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο πρόεδρος του Ποντιακού Πολιτιστικού Συλλόγου “Άργος” Χρήστος Παυλίδης και θυμάται από τους παππούδες του μια χαρακτηριστική παροιμία: “όταν έχει κακοκαιρία, αν δεν πέσει του Χριστιανού το τσόφλι στη γη δεν ανοίγει ο καιρός”.

Για την αναβίωση του εθίμου αναφέρει ότι συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των κατοίκων της Πιερίας αλλά και πολλών επισκεπτών από διάφορες περιοχές. Από την πλευρά του, ο Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Γιώργος Φιδάνογλου σημειώνει ότι πέρσι κατέφθασαν στον Άνω Άγιο Ιωάννη Πιερίας αυγομάχοι ακόμη και από τον Έβρο. “Οι αυγομαχίες διαρκούν περίπου δύο ώρες και αμέσως μετά ξεκινούν τα χορευτικά συγκροτήματα. Η τιμή είναι μεγάλη για τους νικητές, τους οποίους συνοδεύει η φήμη του επικρατέστερου” προσθέτει.

Οι συμβολισμοί του αυγού

Σε ό,τι αφορά τους συμβολισμούς του αυγού, ο λαογράφος και τέως διευθυντής της Μανουσείου Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Σιάτιστας Γιώργος Μπόντας εξηγεί στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ότι το βρασμένο αυγό συμβολίζει τον θανατωμένο Χριστό, που με το τσούγκρισμα κατά την Ανάσταση ανασταίνεται και μας γεμίζει με ελπίδα για νέα ζωή, πιο χαρούμενη και ευτυχισμένη. “Το τσόφλι συμβολίζει τον τάφο του Κυρίου και το σπάσιμό του το άνοιγμα του τάφου, την παραμέριση της πέτρας που το σκεπάζει και την έξοδο του Χριστού. Το αυγό προσφέρεται εύκολα, είναι τόσο μικρό και δίνει τόσα πολλά, μεταφέρει παντού την αγάπη, τη θυσία, την Ανάσταση, την ενότητα, τη θύμηση, την ανθρωπιά. Ένα αυγό φυλάσσεται με ευλάβεια στο εικονοστάσι για να προστατεύει το σπίτι μέχρι της Αναλήψεως. Τότε, στα μπαλκόνια ή στα παράθυρα των σπιτιών κρεμούν κόκκινα μαντήλια που συμβολίζουν τη λαμπρότητα της άνοιξης και την ανοιχτωσιά των αποχρώσεων της φύσης” αναφέρει χαρακτηριστικά.

Για το κόκκινο χρώμα του πασχαλινού αυγού, επισημαίνει πως παραπέμπει στους προχριστιανικούς θανάτους θεών, το αίμα του εβραϊκού προβάτου και το αίμα του χριστού. Έδωσε, μάλιστα, την ονομασία του και στη Μεγάλη Πέμπτη, η οποία στη Δυτική Μακεδονία ονομάζεται επίσης και "Κόκκινη Πέμπτη" ή "Κόκκινη Πέφτη". Πολλοί λένε, άλλωστε, ότι τα αυγά θα πρέπει να βαφτούν κόκκινα πριν από τη Θεία Λειτουργία για να είναι γερά, αλλιώς θα σπάζουν εύκολα.

Οι εναλλακτικές φυσικές βαφές των πασχαλιάτικων αυγών

Η Μεγάλη Πέμπτη, αλλιώς και "κόκκινη" Πέμπτη, είναι η ημέρα της βαφής των πασχαλινών αυγών. Από νωρίς το πρωί, τα πιο παραδοσιακά νοικοκυριά αναρτούν ένα κόκκινο πανί στο μπαλκόνι, ή στο παράθυρο, ένδειξη ότι η νοικοκυρά του σπιτιού επιδίδεται στη βαφή των αυγών.

Μια ευρύτατη γκάμα συμβατικών βαφών, που κυκλοφορούν στο εμπόριο, επιτρέπουν τη χρωματική ποικιλία, γι' αυτό και στις μέρες μας τα αυγά βάφονται σε διάφορα χρώματα. Το κύριο χρώμα, ωστόσο, παραμένει το παραδοσιακό κόκκινο και για να επιτευχθεί υπάρχουν και πιο παραδοσιακοί και οικολογικοί τρόποι βαφής, από τις βιομηχανικές συμβατικές βαφές, που ολοένα κερδίζουν έδαφος.

Ένας από τους πιο διαδεδομένους, παραδοσιακούς τρόπους είναι με τη χρήση της βαφής που παράγεται από κρεμμύδια. Οι αποξηραμένες φλούδες του βολβού μαζεύονται από τη νοικοκυρά και τοποθετούνται στην κατσαρόλα για να μουλιάσουν από τη Μεγάλη Τρίτη και να πάρουν μια πρώτη βράση. Τη Μεγάλη Πέμπτη, το χρώμα είναι ήδη έτοιμο και το μόνο που απομένει είναι να μπουν τα ωμά αυγά. Το βράσιμό τους γίνεται σε σιγανή φωτιά για να μην ραγίσουν.

"Ακόμη κι εάν αυτό συμβεί, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, καθώς το μίγμα της βαφής είναι απολύτως οικολογικό. Εγώ τα' αφήνω περίπου δέκα λεπτά σε σιγανή φωτιά για να βράσουν και να γίνουν ελαφρώς πιο σφιχτά, γιατί θα διατηρηθούν για πολλές ημέρες μετά το Πάσχα", εξηγεί το μέλος της Οικολογικής Κίνησης, Καίτη Σακέττα.

Το αποτέλεσμα είναι απολύτως ικανοποιητικό. Το χρώμα των βαμμένων αυγών δεν είναι το συνηθισμένο βαθυκόκκινο που επιτυγχάνεται με τις συμβατικές βαφές, αλλά ένα γλυκό, καφεκόκκινο χρώμα. Υπάρχει, μάλιστα, η δυνατότητα να γίνουν και σχέδια, εάν το αυγό τυλιχθεί σε τούλι και τοποθετηθεί στην επιφάνεια του, προτού μπει στη βαφή, ένα τριφύλλι, ή ένα φυλλαράκι από κάποιο άλλο φυτό.

Η εργασία ολοκληρώνεται με μια ελαφρά επάλειψη με ελαιόλαδο για στιλπνή επιφάνεια. Άλλη παραδοσιακή βαφή είναι το μίγμα από παντζάρια, που δίνει βαθυκόκκινο χρώμα, αλλά οι νοικοκυρές δεν το προτιμούν, καθώς δεν είναι αρκετά σταθερό.

Υπάρχουν, όμως, και μερικές εντελώς φυσικές, χρωστικές βαφές, που κυκλοφορούν στο εμπόριο. Ο καταναλωτής, ωστόσο, πρέπει να προσέξει διότι οικολογικό από … "οικολογικό" έχει διαφορά.

"Από τις εικοσιπέντε συνηθέστερες "φυσικές" χρωστικές, που η χρήση τους επιτρέπεται στη βιομηχανία τροφίμων, μόνο τρεις-τέσσερις είναι απολύτως φυσικές. Αυτές έχουν συνήθως βάση την κιτρινόριζα, ή τη χλωροφύλλη και δίνουν σταθερές χρωματικές αποδόσεις", λέει ο αντιπρόσωπος φυσικών οικολογικών χρωμάτων, Νίκος Γιαννακόπουλος.

Οι κωδικοί Ε , σύμφωνα με τον ελληνικό κώδικα τροφίμων και ποτών και την ευρωπαϊκή νομοθεσία (οδηγία 94/36/ΕΚ αριθ. L237) αφορούν τις προσθετικές ουσίες στα τρόφιμα και οι κωδικοί από Ε100 μέχρι και Ε180 αφορούν χρωστικές ουσίες τροφίμων. Απόλυτα ασφαλείς θεωρούνται εκείνες, που παράγονται από Κουρκουμίνη (Ε100), ή κιτρινόριζα και από αυθεντική χοχινίλη (Ε120), αλλιώς καρμινικό οξύ, ή καρμίνα. Δεν πρέπει να συνδέεται αυτή η απόλυτα φυσική ουσία που προέρχεται από εκκρίσεις είδους εντόμου από τις Κανάριες Νήσους και το Μεξικό με τη συνθετική χοχινίλη Α (Ε124) (αζόχρωμα), η οποία δεν εμπίπτει σ' αυτήν την κατηγορία.

Οι περισσότερες συμβατικές βαφές αυγών διαθέτουν ως κόκκινη χρωστική τη συνθετική χρωστική Ε122 (Αζορουμπίνη, Καρμοϊσίνη), που επίσης δεν εμπίπτει στην κατηγορία που προαναφέραμε. Μια εξαιρετικά καλή και απόλυτα φυσική βαφή παράγεται τέλος από χλωροφύλλες (Ε140) και χλωροφυλλίνες.

Οι βαφές από τους κωδικούς που προαναφέρθηκαν χρησιμοποιούνται με μόνο προσθετικό το σιμιγδάλι, το οποίο βοηθάει στην προσκόλληση της χρωστικής ουσίας στον φλοιό του αυγού.

Οι οικολογικές φυσικές βαφές δίνουν συνήθως χρώμα κόκκινο, πράσινο και κίτρινο, σύμφωνα με τις βάσεις των χρωμάτων τους, αλλά οι αποχρώσεις είναι πολλές, αφού τα αυγά δεν απορροφούν την ίδια ακριβώς ποσότητα βαφής.


Υ/Γ Στη Σέριφο "οι οικολογικές φυσικές βαφές των αυγών" και επειδή δεν το αναφέρει κανένα ΜΜΕ το Sikamia.blogspot.gr σας ενημερώνει ότι υπάρχει ένα αυτοφυές φυτό που οι ντόπιοι το αποκαλούν "ρίζα" και με αυτό βάφουν από αρχαιοτάτων χρόνων τα Πασχαλινά αυγά τους.....

 Το κύριο πλεονέκτημα των εναλλακτικών φυσικών βαφών είναι ότι ακόμη κι εάν ραγίσει το κέλυφος των αυγών, οι βάσεις των χρωμάτων που χρησιμοποιούνται για τη βαφή τους είναι απόλυτα φυσικές και ασφαλείς για την υγεία των καταναλωτών.

Μ.Gordova
Πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου