Οποιοσδήποτε άνθρωπος με στοιχειώδεις ευαισθησίες προσπαθήσει να έρθει έστω και για λίγο στη θέση των θυμάτων και των συγγενών τους θα δακρύσει, αλλά και θα εξοργιστεί με αυτό το απερίγραπτο κομφούζιο, στα όρια της παράνοιας.
Δυο κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης επί σχεδόν δυο μερόνυχτα παίζουν με τον πόνο τόσων ανθρώπων, αλλά και
εκατομμυρίων ακόμα που συγκλονισμένοι βρίσκονται μπροστά στις οθόνες, βιώνοντας κι αυτοί το δράμα των συνανθρώπων τους.
Στην αρχή δεν υπήρχε νεκρός, μετά υπήρχε ένας, ύστερα γίνανε ξαφνικά πέντε, στη συνέχεια οκτώ, πριν από λίγο οι Ιταλοί έκαναν λόγο για δέκα, το πρωϊ δεν υπήρχαν αγνοούμενοι, το βράδυ έγιναν δεκάδες και κανείς δεν ξέρει ποιός θα είναι, τελικά, ο μαύρος απολογισμός…
Χθες ο αριθμός των επιβαινόντων ήταν τόσοι, σήμερα υπήρχαν και κάποιοι που δεν περιλαμβάνονταν στους καταλόγους, μετά αυξήθηκαν κι άλλο, ύστερα άλλα ονόματα είχε η λίστα κι άλλοι ήταν οι επιβαίνοντες. Και ουσιαστικά ουδείς γνωρίζει ακόμα το πιο απλό: Πόσοι και ποιοί ήταν σε ένα πλοίο που ταξίδευε μεσοπέλαγα.
Κι όλα αυτά όχι σε ένα κότερο αναψυχής ή σε μια βάρκα με ερασιτέχνες ψαράδες ή σε μαούνα με δουλεμπόρους που μεταφέρουν μετανάστες. Μιλάμε για επίσημο δρομολόγιο μεταξύ δυο κρατών με εισιτήρια και ονοματεπώνυμα!
Οι κρατικές αρχές της Ιταλίας να λένε “άσπρο”, οι ελληνικές “μαύρο”, και οι δυο μαζί “ασπρόμαυρο” ρίχνοντάς τα ο ένας στον άλλον, την ίδια ώρα που το πλοίο βολοδέρνει δίχως να κάνουν το αυτονόητο για κάθε λογικό άνθρωπο: Να το βγάλουν στην κοντινότερη ακτή. Για τυπικούς λόγους, λένε, έπρεπε να πάει στην… μακρινότερη.
Και να μην συμφωνούν από την πρώτη στιγμή μέχρι και τώρα ούτε καν ποιές είναι οι λίστες με τα ονόματα των νεκρών, των διασωθέντων, των επιβατών.
Εκατοντάδες άνθρωποι να παίζουν κορώνα – γράμματα τη ζωή τους στη θάλασσα. Διασώστες να δίνουν μάχες στις πιο αντίξοες συνθήκες με αυταπάρνηση επί 24ωρα. Πολλαπλάσιοι συγγενείς να έχουν καταρρεύσει, επειδή είναι στο σκοτάδι και ακόμα και τώρα πολλοί εξ’ αυτών να μην έχουν ιδέα τι γίνεται. Θρίλερ δίχως τέλος…
Και αυτό που μένει είναι η αποκαρδιωτική αίσθηση πως κάποιοι δεν σέβονται ούτε τους νεκρούς, ούτε τους ζωντανούς, ούτε τίποτα. Διότι δεν ανακοινώνουν τα αποτελέσματα της Eurovision ώστε να δικαιολογείται ένα ανώδυνο λάθος στους αριθμούς. Ανθρώπινες ψυχές “μετράνε”. Ο κάθε αριθμός που βγάζουν από το στόμα τους είναι μια ζωή που καταστρέφεται, είναι ένα σπίτι που κλείνει. Για κάποιους ανθρώπους το “38 αγνοούμενοι” από το “39” είναι ο κόσμος ολόκληρος…
B.Γαλούπης
sportit.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου