Και επειδή ξεχνάμε εύκολα: Πώς τα επιχειρηματικά συμφέροντα ξεσπιτώνουν τους κατοίκους και βαπτίζονται ευεργέτες

ΚΟΥΤΑΛΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑ ΛΙΒΑΔΙ ΣΕΡΙΦΟΥ

Και επειδή θέλουμε να κρατάμε τη μνήμη μας ζωντανή και να θυμόμαστε τι πρόσφεραν οι επιχειρηματίες στο νησί,και πως απέκτησαν και πως νομιμοποίησαν την λεηλατημένη γη της Σερίφου.Θα σας γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω και θα σας
ενθυμήσουμε πως είχαν και έχουν τα πράγματα και πως νομιμοποιήθηκαν οι λεγόμενοι"ευεργέτες".  Αποκαλυπτική η περίπτωση «εταιρίας» που διεκδικεί εδώ και 25 χρόνια παρθένες εκτάσεις στο νησί, μη διστάζοντας να πετάξει τους νόμιμους ιδιοκτήτες από τα σπίτια τους

Το Διοικητήριο των ορυχείων που η δημοτική αρχή - όπως η ίδια η δήμαρχος παραδέχεται - αποδέχτηκε σαν... δωρεά από τον επιχειρηματία Αγγελόπουλο

Κουταλάς και Μέγα Λιβάδι. Δύο από τις πιο όμορφες και πολυσύχναστες αμμουδερές παραλίες της Σερίφου το καλοκαίρι. Αναξιοποίητες και παρθένες, βρίσκονται στο νοτιανατολικό κομμάτι του νησιού, με τις τρύπες των παλιών εγκαταλειμμένων ιστορικών ορυχείων στους γύρω ορεινούς όγκους να στέκουν από πάνω. Αυτές τις παραλίες, πραγματικά φιλέτα, έβαλε στο μάτι το μεγάλο κεφάλαιο και στη συγκεκριμένη περίπτωση μια επιχείρηση - φάντασμα, πίσω από την οποία, σύμφωνα με όσα καταγγέλλουν οι κάτοικοι, βρίσκεται γνωστός μεγαλοεπιχειρηματίας. Η «εταιρεία» ξεκίνησε να πετάει από τα φτωχικά τους παλιούς μεταλλωρύχους της περιοχής, που είναι νόμιμοι ιδιοκτήτες για πάνω από έναν αιώνα.Η ιστορία αποτελεί αν μη τι άλλο σκάνδαλο, καθώς ξαφνικά η «εταιρεία» σήμερα διεκδικεί 180 στρέμματα στον Κουταλά και 280 στο Μέγα Λιβάδι. Τέσσερις δικαστικές αποφάσεις που δικαίωναν ιδιοκτήτες αναιρέθηκαν υπέρ της «εταιρείας», με αποτέλεσμα να ξεσπιτώνονται οι κάτοικοι, οι οποίοι αποτελούν θύματα της πολιτικής που εδώ και χρόνια εφαρμόζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και διευκολύνει τους διάφορους κάθε φορά εκφραστές του κεφαλαίου να κερδοσκοπούν καταπατώντας τη γη.

Στο στόχαστρο εδώ και 25 χρόνια

Η υπόθεση ξεκινά το 1979 περίπου 16 χρόνια μετά την πτώχευση το 1963 μέσα σε ένα βράδυ της τελευταίας εταιρείας «Μεσογειακός Ομιλος Εμπορίου και Βιομηχανίας» που εκμεταλλευότανε τα ορυχεία, αφήνοντας απλήρωτους τους εργαζόμενους. Ξαφνικά το 1980 και στις δύο περιοχές εμφανίζονται διάφοροι δικηγόροι ως εκπρόσωποι της γαλλικής «Εταιρείας Μεταλλείων Σερίφου και Σπηλιαζέζας», που είχε πάρει την πρώτη άδεια εκμετάλλευσης των ορυχείων το 1867, για να υποστηρίξουν ότι οι περιοχές ανήκουν στην εταιρεία.

Η παρθένα παραλία του Κουταλά, ένα από τα «φιλέτα» που επιχειρεί να βάλει στο χέρι το μεγάλο κεφάλαιο

Η συγκεκριμένη εταιρεία βέβαια έχει κηρυχτεί εδώ και πολλά χρόνια έκπτωτη από το Ελληνικό δημόσιο, καθώς δε δούλεψε ποτέ τα μεταλλεία και δεν είχε αναπτύξει καμία δραστηριότητα στο νησί. Οι διάφοροι δικηγόροι που εμφανίζονται ως εκπρόσωποι της εταιρείας προσπαθούν να πείσουν για την ύπαρξή της και ότι λειτουργεί με έδρα τη Γαλλία.Παρά το γεγονός αυτό, εμφανίστηκε αρχικά ως εκπρόσωπος της εταιρείας και ταυτόχρονα ως διεκδικητής κάποιος Αλέξανδρος Νάτσινας (πρώην αρχηγός της ΚΥΠ). Στη συνέχεια, περίπου από το 1997 τη θέση του παίρνει ο Ευάγγελος Βάββας. Τότε, σύμφωνα με τους κατοίκους, προκύπτει η υποψία πως από πίσω βρίσκεται ο Θ. Αγγελόπουλος, καθώς η διεύθυνση που δήλωνε ήταν τα κεντρικά γραφεία της «Χαλυβουργικής».
Επί 25 χρόνια και με τον ένα ή τον άλλο εκπρόσωπο της εταιρείας, οι κάτοικοι με χαρτιά ιδιοκτησίας από το 1860 ξεκινούν δικαστικούς αγώνες, τους οποίους κέρδισαν όλους, με τελευταία την υπ' αρίθμ. 2/2002 του πολυμελούς Πρωτοδικείου Σύρου. Αυτό που δικαίωνε σε όλες τις δίκες τους κατοίκους ήταν το γεγονός ότι οι δικηγόροι της «εταιρείας» δεν είχαν να προσκομίσουν επίσημα έγγραφα και αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου, αφού πολύ απλά δεν υπήρχε. Τα όποια χαρτιά ύπαρξης της εταιρείας προσκόμισαν αποδείχτηκαν από το δικαστήριο ανεπίσημα, χωρίς να στηρίζονται πουθενά και απορρίφθηκαν.

Αναίρεσε ο Αρειος Πάγος

«Δεν τους έφταναν τα χρόνια που ξεζούμισαν την οικογένειά μου, τώρα έρχονται να μου πάρουν και το ένα κομμάτι γης που έχω και μάλιστα με χαρτιά εδώ και πάνω από έναν αιώνα», λέει στο «Ρ» ο Ζανής Λιβάνιος

Οταν επιμένοντας όμως οι δικηγόροι πήγαν την υπόθεση του κατοίκου Ζανή Λιβάνιου στον Αρειο Πάγο, εκδόθηκαν δύο αποφάσεις 353/2002 και 1207/2003 οι οποίες αναιρούν τις προηγούμενες δικαστικές αποφάσεις, που απέρριπταν τις διεκδικήσεις. Ο Αρειος Πάγος προχώρησε στην αναίρεση των δικαστικών αποφάσεων αποδεχόμενος την προσκόμιση διάφορων τουλάχιστον «ύποπτων» πολύ παλιών συμβολαίων παραχώρησης της έκτασης από τους προγόνους του Ζανή Λιβάνιου. Και γίνεται λόγος για «ύποπτα» συμβόλαια, καθώς «ανακαλύφτηκαν» ξαφνικά μετά από χρόνια και κυρίως γιατί ο ίδιος ο ιδιοκτήτης έχει συμβόλαιο για την κυριότητα της έκτασής του από το 1860!Να σημειωθεί ότι και στις δύο δίκες του Αρείου Πάγου, μέλος και μάλιστα λόγω αντικατάστασης, ήταν ο γνωστός για τη συμμετοχή του στο παραδικαστικό κύκλωμα δικαστής Αχιλλέας Ζήσης. Το αποτέλεσμα ήταν όμως με τη συμβολή της δικαιοσύνης να γίνει η αρχή και στις 9 Νοέμβρη 2005 να πετάξουν έξω από το σπίτι του, στο οποίο κατοικούσε για πάνω από έναν αιώνα η οικογένειά του, τον Ζανή Λιβάνιο. Με τις αποφάσεις αυτές και τους δικαστικούς κλητήρες «η εταιρεία» τους έβγαλε από τα σπίτια τους και τις καλλιέργειές τους και έστειλε τα νοικοκυριά τους - τα οποία βγήκαν σε πλειστηριασμό τον περασμένο Απρίλη - στη Σύρο. Αυτό βέβαια που βγάζει μάτι είναι ότι τα συνολικά 6,5 στρέμματα που βούτηξαν για αρχή από την οικογένεια Λιβάνιου δεν έχουν καμία σχέση με τα ορυχεία, αφού βρίσκονται στην παραλία της περιοχής.

Και... «ευεργέτης» ο επιχειρηματίας

Ταυτόχρονα όμως με τις δικαστικές διαδικασίες ο Αγγελόπουλος ακολούθησε και έναν άλλο δρόμο μέσω της Τοπικής Αυτοδιοίκησης του νησιού για να νομιμοποιηθεί και το πέτυχε. Εμφανίστηκε ως δωρητής του ιστορικού κτιρίου του διοικητηρίου των ορυχείων στην παραλία Μέγα Λιβάδι, που αποδέχτηκε ο δήμος. Μάλιστα η ίδια η στηριζόμενη από το ΠΑΣΟΚ δήμαρχος Αγγελική Συνοδινού τον ευχαρίστησε σε δημόσια εκδήλωση το 2003. Κίνηση με την οποία ο δήμος ουσιαστικά νομιμοποιεί τις διεκδικήσεις του επιχειρηματία.
Σύμφωνα με την ίδια τη δήμαρχο, με την οποία συνομίλησε ο «Ρ», προχώρησε στην αποδοχή της δωρεάς, καθώς ο Αγγελόπουλος εμφανίστηκε από το πουθενά ως ιδιοκτήτης του κτιρίου και ήθελε να το πουλήσει έναντι 67,5 εκατομμυρίων δραχμών σε ιδιώτη. Ο δήμος αποδεχόμενος τον Αγγελόπουλο σαν ιδιοκτήτη θέλησε να το αγοράσει ο ίδιος για να μην χαθεί το ιστορικό κτίριο. Η περιφέρεια όμως απέρριψε το αίτημα, για τον πολύ απλό λόγο ότι τα δικαστήρια είχαν θεωρήσει την εταιρεία ανύπαρκτη. Οταν στη συνέχεια ξεκίνησε διαδικασία απαλλοτρίωσης, ο Αγγελόπουλος εμφανίστηκε ξαφνικά στη δήμαρχο ως δωρητής κάτι το οποίο και αποδέχτηκε. Ο δήμος αρκέστηκε σε διαβεβαιώσεις των δικηγόρων ότι βρήκαν σωστούς όλους τους τίτλους ιδιοκτησίας!

 

 

 

 

 

 

 

 Ριζοσπάστης ΡΕΠΟΡΤΑΖ:
Γιώργος ΜΙΧΑΗΛΑΡΗΣ