Ο γιατρός Ματσίνι που ζει και εργάζεται στην «καρδιά» της επιδημίας στην Ιταλία, το Μπέργκαμο, περιγράφει τον καθημερινό και συχνά άνισο αγώνα ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού με τον κοροναϊό υπό αντίξοες συνθήκες, ενώ υπογραμμίζει πως σε αυτή την φάση κανείς δεν πρέπει να εφησυχαζει.
Mε τους νεκρούς από τον κοροναϊό στην Ιταλία να έχουν φτάσει τους
827 και τα συνολικά κρούσματα τα 12.462, κραυγή αγωνίας βγάζουν οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, οι οποίοι χωρίς να σταθούν ούτε μία στιγμή να πάρουν μία ανάσα εξυπηρετούν χιλιάδες ασθενείς συμπολίτες τους με κίνδυνο της δικής τους ζωής.
Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του Ιταλού γιατρού Ντανιέλε Ματσίνι που συνέκρινε την εξάπλωση του κορωνοϊού στην Ιταλία με «τσουνάμι που παρέσυρε τους πάντες» σε μία μακροσκελή ανάρτησή του στο Facebook η οποία έχει γίνει viral.
Αντί άλλου κειμένου σήμερα, διαβάστε —και, παρακαλώ, κοινοποιήστε— το συνταρακτικό αυτό κείμενο του εντατικολόγου του Μπέργκαμο, Ντανιέλε Ματσίνι. Τη μετέφρασε στα αγγλικά η επίσης γιατρός Σύλβια Στριντζίνι, επιδημιολόγος, και την ανέβασε στο Twitter της. Καθώς διακινήθηκε πολύ, έφτασε και στα δικά μας αυτιά. Η καλή συνάδελφος Χρύσα Φραγκιαδάκη πήρε την πρωτοβουλία να τη μεταφράσει, σημειώνοντας μάλιστα στην ανάρτησή της: «Το μεταφράζω επιτόπου χωρίς καμιά αξίωση γλωσσικής καλλιέπειας, για να διευκολύνω όσους φίλους ενδιαφερθούν αλλά τους είναι κουραστικό ή δύσκολο το αγγλικό κείμενο». Ζήτησα την άδεια της συναδέλφου, η οποία σημείωνε επίσης προλογικά:
«Εύχομαι να διαδοθεί όσο πιο πολύ γίνεται, μήπως και φτάσει στα (μη ακούοντα) ώτα των αδούλωτων Ελληναράδων συμπατριωτών μας που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους συμπολίτες τους και το σκάνε από την καραντίνα για να πάνε στις καφετέριες, και μήπως το ξανασκεφτούν οι εγκληματικά χειραγωγούμενοι από ανόητα συμφέροντα υπεύθυνοι και το πάρουν απόφαση να απαγορεύσουν ΟΛΕΣ τις συναθροίσεις (πρωτίστως ΟΛΑ τα σχολεία, δημόσια και ιδιωτικά, ΟΛΑ τα φροντιστήρια, εκκλησίες, θεάματα κλπ.) μέχρι τέλος του μήνα για να το μαζέψουμε σε διαχειρίσιμα επίπεδα το πράγμα — αν προλαβαίνουμε, γιατί, αν αυτά συμβαίνουν στην Ιταλία, δεν θέλουμε να σκεφτούμε τι θα συμβεί στα καθ’ ημάς έτσι και σκάσει η βόμβα που δεν έχει σκάσει ακόμα».
Λέει η Σύλβια Στριντζίνι: «Πρέπει να πολεμήσουμε την αίσθηση ασφάλειας που υπάρχει έξω από τα επίκεντρα εκδήλωσης του κοροναϊού. Τα μίντια στην Ευρώπη είναι καθησυχαστικά, όπως και οι πολιτικοί, αλλά ελάχιστα πράγματα υπάρχουν για να μας καθησυχάζουν».
Ιδού το κείμενο του γιατρού Ντανιέλε Ματσίνι:
* * *
«Ύστερα από πολλή σκέψη για το αν πρέπει και τι πρέπει να γράψω σχετικά με το τι συμβαίνει σε εμάς εδώ, αισθάνθηκα ότι η σιωπή δεν συνιστά υπεύθυνη στάση. Έτσι, θα προσπαθήσω να μεταφέρω στον κόσμο που ζει μακριά από τη δική μας πραγματικότητα όσα ζούμε στο Μπέργκαμο αυτές της μέρες της πανδημίας του Covid-19. Καταλαβαίνω την ανάγκη να μη δημιουργηθεί πανικός, αλλά όταν το μήνυμα της επικινδυνότητας αυτού που συμβαίνει δεν αρκεί, κάτι πρέπει να κάνει κανείς.
Ομολογώ ότι και εγώ ο ίδιος παρακολούθησα με κάποια έκπληξη την πλήρη αναδιάρθρωση ολόκληρου του νοσοκομείου την περασμένη εβδομάδα, όταν ο νέος εχθρός μας ήταν ακόμα κρυμμένος στη σκιά: οι θάλαμοι σιγά-σιγά άδειαζαν, προαιρετικές δραστηριότητες διακόπτονταν, και οι ΜΕΘ ελευθερώνονταν για να διατεθεί ο μεγαλύτερος δυνατός αριθμός κλινών. Αυτός ο ταχύς μετασχηματισμός δημιούργησε μια ατμόσφαιρα σιωπής και εξωπραγματικού κενού στους διαδρόμους του νοσοκομείου, πράγματα που δεν ήμασταν σε θέση να τα καταλάβουμε σε όλη τους την έκταση εκείνη τη στιγμή. Σαν να περιμέναμε έναν πόλεμο που επρόκειτο να κηρυχτεί όπου να ’ναι, μα που πολλοί (κι εγώ ανάμεσά τους) δεν πιστεύαμε στ’ αλήθεια ότι θα ξεσπούσε με τέτοια αγριότητα. […]
Λοιπόν, η κατάσταση πλέον είναι —το λιγότερο που μπορεί κανείς να πει— δραματική. Ο πόλεμος έχει κυριολεκτικά ξεσπάσει και οι μάχες είναι αδιάκοπες ολημερίς και ολονυχτίς. Αλλά τώρα η ανάγκη κλινών έχει φτάσει σε δραματική κορύφωση. Το ένα μετά το άλλο, τα τμήματα που είχαν αδειάσει γεμίζουν πια με εντυπωσιακούς ρυθμούς. Οι πινακίδες με τα ονόματα των ασθενών, διαφορετικού χρώματος ανάλογα με τη μονάδα, είναι πια όλες κόκκινες και αντί για προγραμματισμό χειρουργείων βλέπεις παντού τη διάγνωση, που είναι παντού και πάντα η ίδια: αμφίπλευρη διάμεση πνευμονία. […]
Κι ενώ υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που καυχώνται ότι δεν φοβούνται να παρακούσουν τις οδηγίες, διαμαρτυρόμενοι ότι η «κανονικότητά τους» έχει οδηγηθεί σε κρίση, η επιδημιολογική συμφορά εξελίσσεται ραγδαία. Και πια δεν υπάρχουν χειρουργοί, δεν υπάρχουν ουρολόγοι ή ορθοπεδικοί, δεν υπάρχει τίποτε: είμαστε όλοι γιατροί που ξαφνικά γίναμε μέλη της ίδιας ομάδας για να αντιμετωπίσουμε αυτό το τσουνάμι που μας έχει εξουθενώσει.
Τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται, έχουμε φτάσει πια τον ρυθμό των 15-20 εισαγωγών τη μέρα, όλων από την ίδια αιτία. Τα αποτελέσματα των δειγματοληψιών είναι, το ένα μετά το άλλο: θετικός, θετικός, θετικός.
Ξαφνικά, τα Επείγοντα καταρρέουν. Όλοι προσέρχονται για τους ίδιους λόγους: πυρετός και βήχας, αναπνευστικά προβλήματα. Και όλοι ανεξαιρέτως χρειάζονται νοσοκομειακή περίθαλψη. Κάποιος πρέπει να διασωληνωθεί αμέσως και να μπει σε ΜΕΘ. Για κάποιους άλλους, πάλι, είναι ήδη αργά…
Κάθε αναπνευστήρας γίνεται ανάρπαστος: αυτοί που χρησιμοποιούνταν στα χειρουργεία —που τώρα έχουν αναστείλει τα μη επείγοντα περιστατικά τους— γίνονται χώροι εντατικής θεραπείας. Το προσωπικό είναι εξουθενωμένο. Είδα την κούραση σε πρόσωπα που μέχρι τότε δεν καταλάβαιναν ποτέ τι θα πει πολλή δουλειά, παρά το ήδη εξοντωτικό εργασιακό τους φορτίο. Είδα την αλληλεγγύη όλων μας, που δεν σταματούσαμε να απευθυνόμαστε στους παθολόγους συναδέλφους μας ρωτώντας, «Τι να κάνω, πού μπορώ να βοηθήσω τώρα;» Είδα γιατρούς να τσουλάνε κλίνες και να μεταφέρουν ασθενείς, γιατρούς να κάνουν νοσηλεία στη θέση των νοσοκόμων. Είδα νοσοκόμες με δάκρυα στα μάτια επειδή δεν μπορέσαμε να σώσουμε κάποιον ασθενή, γιατί ήταν ανθρωπίνως αδύνατον να σωθεί.
Δεν υπάρχουν βάρδιες πια, δεν υπάρχουν ωράρια. Η κοινωνική μας ζωή έχει ανασταλεί. Δεν βλέπουμε πια τις οικογένειές μας, από φόβο μην τους μολύνουμε. Μερικοί από εμάς έχουμε ήδη μολυνθεί παρά την τήρηση των πρωτοκόλλων. Κάποιοι από τους συναδέλφους μας που κόλλησαν τον ιό έχουν, με τη σειρά τους, μολύνει συγγενείς τους, και κάποιοι από αυτούς τους συγγενείς παλεύουν ήδη, κι αυτοί, μεταξύ ζωής και θανάτου.
Γι’ αυτό, σας παρακαλώ: κάντε υπομονή, να χαρείτε, που δεν μπορείτε να πάτε στο θέατρο, στα μουσεία και στο γυμναστήριο. Δείξτε μια στάλα έλεος στους χιλιάδες ηλικιωμένους που ίσως πεθάνουν ακριβώς εξαιτίας σας. Όλοι εμείς προσπαθούμε να είμαστε χρήσιμοι. Αλλά κάντε κι εσείς το ίδιο. Εμείς επηρεάζουμε τη ζωή και τον θάνατο μερικών δεκάδων ανθρώπων. Εσείς, με το περιβάλλον σας, πολύ περισσότερων.
Σας παρακαλώ, κοινοποιήστε αυτό το μήνυμα. Πρέπει να καταλάβουν όλοι την απόλυτη ανάγκη να μη διαδοθεί αυτό που συμβαίνει εδώ σ’ εμάς και στην υπόλοιπη Ιταλία».
10/ the epidemiological disaster is taking place. And there are no more surgeons, urologists, orthopedists, we are only doctors who suddenly become part of a single team to face this tsunami that has overwhelmed us.
11/ Cases are multiplying, we arrive at a rate of 15-20 admissions per day all for the same reason. The results of the swabs now come one after the other: positive, positive, positive. Suddenly the E.R. is collapsing.
2,747 people are talking about this
Το δράμα των εργαζόμενων στα νοσοκομεία
Δηλώνει πως ο αναπνευστήρας αντιμετωπίζεται σαν «χρυσάφι» με γιατρούς και νοσηλευτές να είναι εξαντλημένοι αλλά σε κάθε περίπτωση να επιδεικνύουν αλληλεγγύη αυτές τις δύσκολες στιγμές, παρά τα εξοντωτικά τους ωράρια και το γεγονός δεν υπάρχει πια γι’ αυτούς κοινωνική ζωή.
«Πολλοί επαγγελματίες της Υγείας δεν βλέπουν πια τους δικούς τους, από φόβο μην τους μολύνουν. Άλλοι κόλλησαν τον ιό και είναι σοβαρά προσπαθώντας να σώσουν συνανθρώπους τους. Νοσηλεύτριες ξεσπούν σε κλάματα επειδή δεν μπορούν να τους σώσουν όλους.» συνοψίζει.
ΠΗΓΗ: M.Gordova
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου